2017

Een eeuw geleden, in maart 1917 werd de Russische tsaar Nicolaas II afgezet en verbannen met zijn hele gezin. Vanmorgen zag ik een artikel in de krant, met een grote foto. Een gezin met vader en zoontje in uniform, en moeder omringd door vier grote dochters. Een jaar later allen vermoord.
1917. Mijn vader werd 5 jaar in januari, de 25^ste. Hij zou niet lang daarna zijn vader verliezen. 29 jaar, longziekte. Dat is alles wat ik weet. Meer wist mijn vader evenmin. Mijn vader was halfwees en groeide ook zonder zijn moeder op. Zij ging als dienstmeisje in de kost bij familie die een winkel had. Het jonkje moest maar naar zijn opa en opoe in Bolsward. Hij vertelde ons vaak verhalen over zijn jongensstreken uit die tijd.
2017. Mijn dochter wordt 17. Gemakkelijk onthouden als je geboren bent in het jaar nul. Wat een mooi mens is het al. Het echte leven houdt haar nu bezig. Wat gebeurt er allemaal in de wereld, het is niet te geloven. Zoveel angst, zoveel onrecht, zoveel domheid. De mensen worden nooit wijzer. Mijn vader kocht in de jaren 80 een potkachel. Die zette hij in zijn eigen kamer in de kelderverdieping. Een allesbrander was het. Mijn moeder was pacifist. Als er geen wapens zijn, wordt het nooit meer oorlog! Mijn vader zei: Het wordt altijd weer oorlog. Ik wilde tijdens die discussies altijd dat mijn moeder gelijk had. Maar nu weet ik waarom hij die potkachel kocht. Ik denk er af en toe over ook eentje te kopen.

Amarins

meer verhalen