De schort

Ik sta op de grijze stenen in het midden van de speelplaats van het Technisch Instituut Heilige Elisabeth Grauwzusters Franciscanessen in Roeselare. Hier, op deze plek, op deze stenen, in dit vale licht van wolken en geen zon, gaat een nieuw hoofdstuk beginnen. Ik draag een schort omdat het moet. De schort is lichtblauw, van synthetische stof, heeft een lengte tot net over de knie en gaat vanaf de heupen wat wijder open. Ze heeft lange mouwen die net te kort zijn, mijn trui trek ik er vanonder tevoorschijn. Over de borst zit de schort in een V gevouwen, in de rechterflank zit een gaatje waar het lint doorheen moet dat vervolgens op de rug gestrikt wordt. Op het rechterborstzakje staat mijn naam geborduurd; Evelien met daaronder Borgonjon. Het borduurwerk op mijn schort, in donkerblauw en in sierlijk aaneengeschreven letters zal het mooiste borduurwerk van de hele klas zijn. Het werd erop genaaid door buurvrouw Monique die later tegen haar zin door mijn vader uit haar brandende garage werd gered.

Voor me zie ik de rode bakstenen wanden met hoge ramen, witte kozijnen eromheen. In de gebouwen zitten heel veel klassen, gangen en trappen.

.

.

De trappen in het hoofdgebouw hebben terracotta-kleurige tegels, de trapleuningen zijn van hout. In het bijgebouw zijn de trappen belegd met zwarte en witte langwerpige tegels. Ik weet nog niet dat al die trappen steeds zwijgend betreden moeten worden en dat ze je ontzettend traag tot op de derde verdieping brengen nadat je onderweg de grote fotolijsten met koning Albert en koningin Paolo hebt gezien en de gelakte lichtbruine kast met glas ervoor met daarachter de opgezette hermelijn met de scherpe tanden en de zwarte oogjes.

Ik weet nog niet dat we op die trappen de strikken van elkaars schorten zullen lostrekken en daar strafstudie zullen voor krijgen. Ik weet ook nog niet dat ik op die trappen in de zomer onderweg naar een veel te warm lokaal het plan zal verzinnen om uit de les wiskunde te ontsnappen door recht voorover op mijn bank flauw te vallen.

Ik sta op de grijze tegels van het Technisch Instituut Heilige Elisabeth Grauwzusters Franciscanessen in Roeselare. Ik ben vijftien jaar en ik denk dat ik een school heb gekozen die bij me past.

Evelien

Eerdere verhalen