de vagebond

een vagebond ging vagebonderen
om het leven der vaganten te leren
en te genieten van de vrije natuur
al doende begon hij vol vuur te citeren
uit Carmina Burana, het heilige boek
een minnelied zong hij, voor dames en heren
puur liefdes lyriek en zonder geweren
over verheerlijking van het aardse plezier
en overgave zonder generen

hij genoot van het leven, de liefde, de vrouwen
maar ontbeerde een vrouw om echt van te houden
hij zocht haar aan zee, in de duinen, het wad
maar nooit vond hij meer wat hij eerder wel had
en zo besloot hij het leven te nemen,
te profiteren van wat aanspoelt bij zee
misschien, op een dag stapt zij toch uit het water
maar hij leeft bij het nu, vol vertrouwen in later
want de wind nam zijn dromen niet mee

het ging hem goed, de vagebond
vagebonderen werd zijn beroep
volgelingen in grote getalen
dus zat hij, bejaard, gevierd en verzorgd
uiteindelijk toch in een groep
zo verzuchtte hij meerdere malen

hoe vaag en bont is het leven
vager dan beloften zo bont
de vurige kus op mijn mond
een moment en duurde maar even
de kus van een vagebond….

annemarie

Eerdere verhalen